Fietsdagboek 2018



(16 december 2018) De knieproblemen zijn achter de rug, enfin, ik heb ze onder de knie;-)


En dus is de fietspassie weer opgelaaid. Al maanden heb ik me voorgenomen om dit jaar 15.000 kilometer te fietsen.
Ondertussen zit ik al ruim boven de 14.000 kilometer. In principe zou ik al heel blij moeten zijn: nog nooit heb ik op één jaar tijd zoveel kilometer gefietst.


Maar ik heb nu eenmaal een zwak voor cijfertjes. Die 15.000 kilometer wil ik absoluut halen. Ik voel me elk jaar ouder worden. Als het dit jaar niet lukt om de magische 15.000 te bereiken, zal het nooit meer lukken, vrees ik. Het is nu of nooit.


Als er geen blessures komen, als sneeuw, ijs en ijzel achterwege blijven, moet het lukken. De weersvoorspellingen zijn alvast gunstig: de kansen op een groene Kerst zijn groot.



(12 november 2018) Het is ontzettend vroeg... Om 5 uur 's ochtends word ik in Waregem ontvangen en uitgewuifd door het stadsbestuur. Het is het begin van een prachtige tocht door de vijf Vlaamse provincies. Samen met Sep Vanmarcke (schitterende kerel) en 80 leerlingen van het VTI duiken we de nacht in. Het doel: fluo en reflecterende kledij promoten tijden de fluodag.



Het is puur hondeweer: gietende regen zal me nog enkele uren vergezellen. Na enkele km haken Sep en de kinderen af en dan sta ik er alleen voor.



Al snel maakt mijn pijnlijke knie (zie vorige posts) me duidelijk dat ik af en toe plan B zal moeten inlassen. De mensen van XIU (spreek uit 'kzie u' zullen me vandaag met de bezemwagen nog een aantal keren depanneren. Achteraf gezien een wijze beslissing: op die manier komt er immers meer tijd vrij om scholen te bezoeken en jonge mensen aan te zetten om op te vallen in het verkeer.



Op mijn haltes in Don Bosco in Zwijnaarde, Sint-Gertrudiscollege in Wetteren, de Kiem in Kapelle-op-den-Bos, Vlaamse Stichting Verkeerskunde in Mechelen en VBS Knipoog in Rijmenam kom ik heel veel enthousiaste mensen tegen: leerlingen, leerkrachten, begeleiders, directie, journalisten, fotografen.


De draken van Politie Gent vergezellen me een tijdje op mijn tocht. In Wetteren fiets ik samen met de schepen van mobiliteit naar de prachtige nieuwe fietsbrug over de Schelde. Commissaris Werner Van Cant en zijn filmploeg volgen me een tijdje voor het programma "Kijk uit".



's Avonds stopt de XIU-ploeg nog even in de abdij van Averbode. Bijna rijden we verloren in donkere bossen. Maar het licht zegeviert. Om 20 uur kom ik moe maar heel voldaan aan in Tessenderlo, waar het stadsbestuur iedereen een prachtige ontvangst bezorgt.


Sommige mensen vroegen me waar ik het LEDhesje heb gekocht. Hier dus.


Jaarlijks sterven 's nachts in België een vijftiental fietsers en raken er meer dan 1000 gewond.

Beter gezien worden dan gezien zijn.



(10 november 2018) Ik zit met een probleem. De linkerknie is nog niet OK. Ook de voorbije week heb ik dus niet kunnen fietsen. Ik voel nu wat sporters met kwetsuren voelen: frustratie, roest, humeurigheid, "ambetantigheid" om het op zijn Vlaams te zeggen.



Maar. Ik ben een fervente aanhanger van fluo, reflecterende kledij en fietslichtjes. Enkele maanden geleden heb ik dus met XIU (spreek uit 'kzie u' afgesproken om op de fluodag van maandag 12 november 2018 de vijf Vlaamse provincies aan te doen. Volg de fluogolf is het motto. Elk jaar sterven er zo'n 15 fietsers in het donker. Dat is onaanvaardbaar.


En dus zit ik hier nu met een lastige knie. Natuurlijk ga ik op de fluodag de provincies doorkruisen, gemeentebesturen en politiezones bezoeken, scholen en bedrijven mobiliseren om de fietser meer zichtbaar te maken. Maar ik kan niet beloven dat ik het hele 150 km parcours met de fiets kan afleggen.




Gelukkig is er een bezemwagen ;-)



(2 november 2018) Sinds enkele dagen is mijn fiets werkloos. Afgelopen zaterdag pijn in de linkerknie... en jawel hoor: peesontsteking. Trouwe lezers van al mijn fietsdagboeken weten dat dat mijn achilleshiel is. Lange magere mensen zijn blijkbaar gevoeliger voor peesontstekingen.


Niks aan te doen. Snel genezen is de boodschap.



(24 oktober 2018) Het blijft fantastisch fietsweer. De voorbije weken heb ik naast mijn gewone woon-werkverkeer heel wat extra tochten gemaakt. Zo kwamen Zeebrugge, Nijvel en Signal de Botrange aan de beurt. Ik zit dit jaar bijna aan 13.000 fietskilometer. En het bolt nog altijd even vlot.


Heel soms gebeurt het dat ik toch de auto van stal moet halen. Gisteren ben ik (zoals elk jaar) jongeren met kanker gaan bezoeken op hun vakantiekamp in Oostende. Het is altijd een heel intense en positieve ontmoeting. Maar de autoreis steekt me tegen.


In Oostende waren er allerlei omleidingen en ik raakte niet op mijn bestemming. De GPS bleef me steeds maar sturen naar afgesloten wegen. Gelukkig heb ik altijd een plooifiets in de auto. Het duurde even om mijn auto legaal te parkeren. Vervolgens de fiets op voor een heerlijke trip van 6 km (een heel eindje op de dijk, zalig), de wegwerkzaamheden omzeild (dat kan je met de fiets) en dan gevraagd hoe ik precies met de auto op mijn bestemming kon geraken.


Vervolgens teruggefietst naar de auto, fiets opgeplooid, en uiteindelijk net op tijd gearriveerd. Een plooifiets in de auto als je een verre stad moet induiken: een prima idee.



(15 tot 17 juli 2018) Tijd voor een internationale fietstocht! Ik plan een driedaagse naar Frankrijk. Met de huidige technologie kan ik immers perfect radioweerberichten vanuit het buitenland doen. Dankzij Europa betaal ik voor data en telefoon niet meer dan in België zelf. Geen enkele euroscepticus die dat erg vindt.


Niet aarzelen dus voor Frankrijk. Elk jaar word ik ouder. Het is NU het moment om dromen te verwezenlijken.


Een goede voorbereiding is het halve werk. De voorbije weken heb ik ijverig routes berekend en slaapplaatsen vergeleken. En de meteo in het oog gehouden;-)


Op zondag 15 juli 2018 vertrek ik om 05.15 uur 's ochtends met de fiets naar het station in Mechelen. Het schemert nog en het is fris. In mijn twee fietstassen bijna 20 kg bagage: kledij, mondvoorraad, groenten, fruit, zonnecrème, powerbank, fototoestel, een kleine radiostudio en 5 liter water. Ik kies vandaag voor een blauwe fietsshirt. Een weloverwogen keuze: vandaag is het de finale van de wereldbeker voetbal.



In Mechelen sleur ik mijn fiets op de trein naar Binche. Sleuren is het juiste woord: een zware stadsfiets en véél bagage. Maar in Binche kan het genieten meteen beginnen. Ik volg een tijdje de RAVeL-route L108 en vervolgens de "Véloroute de la Sambre" en steek ongemerkt de grens over. Zeer zonnig weer, vriendelijke mensen. In Maubeuge vind ik nog (op een verloren zondagochtend) nog een winkel die open is. Ik twijfel ... en besluit toch nog maar 2 liter water extra te kopen. Achteraf gezien een wijze beslissing.


Want ik fiets naar het zuiden, met een loden zon, een hoge uv-index, op weg naar 30°C en meer. En stevige hellingen. De dorpen liggen meestal in het dal. Je komt aangesjeest met een snelheid van meer dan 40 km/h op een stevige stadsfiets. En hopla, dan is het weer bergop. Schakelen naar de kleinste versnelling en je ziel uit het lijf trappen.



Ik ontdek prachtige landschappen. Picardië is een echte graanschuur. Overal dwarrelen stofwolken op als grote landbouwmachines het koren te lijf gaan. Zware tractoren rijden af en aan. Maar voorts valt het Franse verkeer heel goed mee. Ik fiets soms over kleine "Départementales". De meeste auto's laten meer dan voldoende plaats. Een combinatie van fluohesje en blauw fietsshirt doet blijkbaar wonderen.



Meestal volg ik kleinere landwegen. Vier keer beland ik op grindwegen en is het alle hens aan dek. Gelukkig staan er anti-lekbanden op mijn fiets. Tweemaal is het landwegje gewoonweg niet te doen en maak ik noodgedwongen een omweg. De OsmAnd-app op mijn Android begeleidt me feilloos.



Lieflijke dorpsnamen begeleiden me op mijn tocht naar het zuiden: Beaufort, Cartignies, Leschelle, Chigny, la Vallée-au-Blé, Chevennes, Barenton-sur-Serre. Tijdens een rustpauze komt een oude vrouw me vragen of ik geen glas water moet hebben. Jawel, er bestaan nog lieve mensen.



Meer dan 10 kilometer voor mijn doel zie ik het silhouet van de kathedraal van Laon al. Imposant. De oude middeleeuwse stad ligt op een heuvel, 50 tot 100 meter boven het landschap uit. Rond 19 uur arriveer ik op mijn eindbestemming in de benedenstad, hotel Ibis. Een aanrader: koele kamer, goede douche. Ik mag zelfs mijn fiets op de kamer zetten! Dat blijkt vooral 's avonds en 's nachts een goede keuze, want buiten is er heel veel overwinningsgetoeter. Vive les bleus.


De volgende ochtend (maandag 16 juli) bereid ik op mijn hotelkamer de weerberichten voor voor Radio 1 en MNM. Fantastisch: alle informatie die ik thuis of op kantoor heb, heb ik ook hier. Digitale mobiliteit kent geen grenzen: de draagbare radiostudio werkt feilloos.







En dan is het tijd voor de grote, vooraf geplande stadswandeling. Té steil voor de fiets, dus ik bestorm de hellingen te voet, snij alle haarspeldbochten af, raak wat buiten adem, en dan verschijnt de eerste middeleeuwse stadspoort, de Porte Ardon. Wow. En daar is de kathedraal Notre-Dame. Moeder Maria, dit is goddelijk. Vier opengewerkte torens, een vroeg-gotisch gebouw met oneindig veel beeldhouwwerk. Op de torens o.a. 16 stieren. God mag weten hoe die daar terecht zijn gekomen.





Als jonge snaak van 15 moest ik een werk maken over de romaanse en gotische stijl. Toen al was de kathedraal van Laon me bijgebleven. En nu heb ik dus rendez-vous met de geschiedenis. Dit is genieten met volle teugen. Wonderlijk. Ontroerend zelfs.







Maar ik moet verder. Binnen de stevige stadsmuren dwaal ik door de oude stad, met spectaculaire vergezichten. Daar is de Porte de Soissons al. En dan gaat het steil bergaf door het bos. Een stadswandeling van 7 km om nooit te vergeten. Nog gauw langs de Aldi, middageten in het hotel en dan terug de fiets op.



De namiddagtocht gaat naar het noorden. Lange tijd volg ik dezelfde weg als gisteren. Geen goed idee, want je hebt dat allemaal al gezien. Enkel de panorama's zijn mooier, omdat de zon achter mij staat.



Ter hoogte van Marly-Gomont neem ik de "Axe vert de la Thiérache", een heus fietspad. Niet zo goed als in België, maar wel prima aangeduid en proper, met op geregelde afstanden zitbanken, vuilbakken en extra info op grote pancartes. Het fietspad volgt min of meer de rivier de Oise en is dus tamelijk vlak, een verademing na alle klim- en daalwerk. Daar is Hirson al!


Ik overnacht op camping "Le Blangy", diep in de bossen en ver van de bewoonde wereld. "Nee meneer, er is geen avondmaal. Maar in onze winkel zijn er wel wat producten."
Dat valt tegen: water, zeep, spaghetti (maar geen mogelijkheid om te koken op de kamer) en zeep. En hondenbrokken. En gelukkig ook een groot blik groentenmacedoine.



Mijn avondmaal is legendarisch: een appel, twee hardgekookte eieren en twee boterhammen (overgebleven van mijn eerste fietsdag), mét groentenmacedoine op de punt van een aardappelmes. Vervolgens twee energierepen en een handvol pindanoten. En om te eindigen een appelsien.


Ik slaap als een roos. Gelukkig zijn er geen muggen. De weerberichten van dinsdag 17 juli doe ik noodgedwongen met de GSM, want voor mijn radiostudiootje is er niet voldoende bereik. En dan vat ik de terugweg aan.


Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. De GPS stuurt me door het bos. Met een helling van 15% en een loodzware fiets lukt dat dus niet. Ik stippel een omweg uit en heb meteen 7 km extra aan mijn been. Veel bossen nu. In Momignies (België) vind ik de RAVeL 156. Pure luxe op twee wielen brengen me naar Chimay. Een werkelijk prachtig fietspad!



Nabij Froidchapelle verlaat ik mijn geliefde RAVel-fietsostrade. In de dorpskern zie ik een Spar-winkel. Aha, ze hebben een koude schotel met tonijnsla! De vriendelijke mevrouw aan de kassa vraagt me hoe ik dat ga opeten. "Met mijn aardappelmesje mevrouw, ik heb niks anders bij."
De dame verdwijnt even en komt terug met een plastic vork en wat papieren servietten. Gratis. Vive la Wallonnie.



Daar is mijn volgende bestemming al: de meren van de Eau d'Heure. In Vlaanderen weinig gekend, maar een absolute aanrader. Het is met een oppervlakte van iets meer dan 6 km² het grootste watergebied in België. De oeverlengte van het stuwmeer bedraagt 50 km. Je kan er heerlijk fietsen.



Vervolgens vlieg ik met een snelheid van 50 km/h door Ham-sur-Heure en sterf aan de andere kant op de oneindig lange helling. Rond 17 uur arriveer ik in Charleroi. Fiets op de trein tot Londerzeel en dan naar huis.



Heerlijke fietsavonturen waren het. Goedkoop, leerrijk, gezond, louterend. Ik fietste meer dan 300 km en 45 jaar terug in de tijd. Bergop en bergaf.


Dit is de GPX-file Binche-Laon.

Dit is de GPX-file stadswandeling Laon.

Dit is de GPX-file Laon-Hirson.

Dit is de GPX-file Hirson-Charleroi.





(6 mei 2018) Een overvloed aan daglicht en zonnig lenteweer: meer heeft een fietser niet nodig. Vandaag wil ik enkele RAVeL-routes uitproberen.


Die RAVeL-routes (Réseau Autonome des Voies Lentes) zijn zowat de tegenhanger van ons fietsknooppuntennetwerk in Vlaanderen en Nederland. Trage wegen en oude spoorweglijnen zijn omgebouwd tot heerlijke fietsroutes, kriskras verspreid over Wallonië. Ondertussen zijn onze zuiderburen hier en daar ook begonnen met fietsknooppunten, maar RAVeL blijft toch standhouden.


Gisterenavond heb ik alle voorbereidingen gemaakt voor de tocht: voedsel, drank, zonnecrème, powerbank. GPX-route gemaakt met www.brouter.de op basis van ravel.wallonie.be/home.html.



Het wordt een heel lange rit langs veilige wegen. Ik voorzie dus ook een luisterboek: "Het Sovjetexperiment" van Henk Kern, een hoorcollega van Home Academy. Meesterlijk verteld. Tussendoor ook Bach, Steely Dan, Duke Ellington, Prokofiev en andere zonnige muziekparels. Op mijn fietsstuur staat een kleine bluetooth-luidspreker gemonteerd.


Om 5.50 uur vertrek ik in de schemering, onder het goedkeurend oog van de maan in het zuiden. Het is een korte fietstocht van 18 km naar Brussel-Noord. Als de zon opkomt om 6.08 uur, merk ik meteen dat het een speciale weerdag wordt. Meestal is het licht van de laagstaande zon fel gefilterd en zie je met het blote oog een dieprode bol. Maar vandaag is die jonge zon boven de horizon meteen uiterst fel: een indicatie dat de lucht uitzonderlijk droog is. De hele dag lang zal de hemel wolkenloos blijven en fietst de zon langs de hemel.



Ik neem de trein tot in Namen. Oorspronkelijk was het de bedoeling om te vertrekken vanuit Jambes. Maar geen probleem, met de OsmAnd-app op mijn GSM pas ik snel het ontbrekende stukje in op mijn GPS.


Op de trein bereid ik het weerbericht voor Radio 1 voor. Ik heb immers ook een kleine draagbare radiostudio (een ScoopFone) in mijn fietstas. Via 4G doe ik vanuit Namen een kort weerbericht. Op de achtergrond fluiten de vogels. Zalig.



In Namen zelf zijn er wat werken, maar de Maas kan je gelukkig niet missen. Meteen begint het genieten. Dit is zo helemaal anders dan fietsen in Vlaanderen. De rivier zorgt voor weidse panorama's maar door het reliëf is de horizon soms erg dichtbij. Bovendien maakt de lage luchtvochtigheid de kleuren vandaag veel intenser.


Af en toe duiken er wat kasseien op. Meestal is het fietspad in goede staat. Je moet dat fietspad wel delen met wandelaars en allerlei watervogels. De mensen zeggen vriendelijk goeiedag. Voor de watervogels ben ik duidelijk de vreemde eend in de bijt. Op mijn bluetooth-luidspreker grijpt Lenin de macht.




Ter hoogte van Anhée (na 23 km) verlaat ik de Maas voor de Molignée, een lieflijk bijriviertje. Het oude spoor volgde de kleine vallei: treinen konden immers geen steile hellingen aan. Ik ook niet, dus dat komt goed uit.


Ik fiets verschillende keren over de Molignée en krijg het gezelschap van het oude spoor, mét spoorwegfietsen. Want in Falaën kan je die huren en daarmee de vallei verkennen. Knap gevonden. Maar met mijn fiets ben ik toch sneller ;-)



Heel geleidelijk gaat het omhoog, van 93 m aan de Maas tot 250 m in Mettet. Maar op een afstand van 25 km voel je dat nauwelijks. Drie tunnels brengen wat koelte. De derde tunnel is behoorlijk lang en onverlicht: best spannend. Mijn GPS valt even weg.


Terug in de zon merk ik dat het al aardig warm begint te worden. Smeertijd dus: er zijn al rode duivels genoeg. Huidkanker is een smerige ziekte.





In Mettet verlaat ik de RAVeL-route. Even ben ik de weg kwijt, maar de GPS zet me snel weer op het juiste spoor. In dit verbindingsstuk krijg ik soms gladde asfaltbanen onder de poep geschoven. Maar ook veldwegen staan op het menu. Geen parcours voor meisjes en jongens met racefietsen en dunne tubes.


Ik raak snel door mijn watervoorraad. Gelukkig: een winkeltje in Biesme waar ik voor 85 eurocent anderhalve liter vloeibaar goud koop. Nabij Villers-Poterie las ik een etenspauze in: boterhammen met oude Brugge-kaas en tomaten. Ondertussen houdt Stalin grote schoonmaak.



Yep, het gaat vooruit. Ik heb mijn weg dan ook zo gekozen dat de oostelijke wind me dikwijls een zetje in de rug geeft. De soms nijdige hellingen zijn al stevig genoeg.


In Nalinnes koop ik een appel! 38 eurocent. Het leven kan schoon zijn. Golden. Bij het kapelletje op de Chemin de la folie pelt Nikita Chroesjtsjov een (hardgekookt) eitje met Kennedy en is er ei zo na een derde wereldoorlog.



Even later sta ik in Ham-sur-Heur-Nalinnes oog in oog met de Chemin de Florenchamp. Een schokkende ervaring: lange hobbelige kilometers over brokkelige veldwegen, onder een loden zon, maar wel met prachtige vergezichten. Daar is gelukkig een nieuw stuk RAVeL, langs La Biesmelle naar Thuin. Aha, daar is de Samber!





Langs de Samber is het heerlijk meanderen. Geen idee hoe je het plaatsje "Lobbes" moet uitspreken... maar daar moet ik wel uit het Samberdal kruipen. En kruipen is het juiste woord: in de kleinste versnelling een boswegeltje op. Maar dan komt er weer een heerlijke RAVeL-route naar Binche.


In Binche neem ik de trein naar Mechelen en dan is het nog 12 km fietsen naar huis. Ondertussen heeft Gorbatsjov de Sovjet-Unie opgedoekt. Na een tocht van 136 km ben ik rond 20 uur terug thuis. Ouder, wijzer, gebruind, dorstig.

En vooral: gelukkig.




(26 april 2018) Het heeft even geduurd om een nieuwe tekst te schrijven... Als ik de keuze heb tussen schrijven en fietsen, weet ik wat ik moet kiezen. Fietsen is zalig.


De voorbije maanden heb ik verschillende provincies bezocht. En vastgesteld (eens te meer) dat vakantie in eigen land zo slecht niet is. Ik kan het iedereen aanraden. Een fietsvakantie kost niet veel. Nooit filestress. Geen parkeerproblemen. Altijd avontuur. Prachtige landschappen. Lekker eten en drinken. Veel contact met andere mensen onderweg. En het regent echt niet zo vaak in België.


Met plezier zie ik dat er meer en meer mensen de fiets ontdekken. Ook de elektrische fiets kan een prima vervoermiddel zijn. Met de zgn. speed pedelecs heb ik het wat moeilijker. Als "gewone" fietser (dus niet elektrisch) haal ik een gemiddelde snelheid van 17 km/h. Velen vinden dat een slakkegangetje. Voor mij is het meer dan snel genoeg - en ik kan tenminste snel stoppen en verkeerssituaties goed inschatten.


Met een elektrische fiets haal je al snelheden tot 25 km/h. Dat is echt behoorlijk snel. Voor je het weet, gaat de fiets met jou aan de haal. Je moet al goede stuurmanskunsten bezitten om die snelheid de baas te kunnen.


Een speed pedelec haalt een snelheid tot 45 km/h. Dat is waanzinnig snel, zeker voor beginnende fietsers. Eerlijk: ik kan zo'n snelheid niet aan. Ik weet zeker dat er de volgende maanden en jaren nog veel zware ongevallen met speed pedelecs zullen gebeuren. Voor mij is 25 km/h al meer dan snel genoeg.


Enfin, ieder zijn gedacht natuurlijk. Ik begrijp perfect dat mensen gehaast zijn en dus pure snelheid kiezen. Voor mij prefereert veiligheid en plezier. Dat ik dit jaar al meer dan 10% van de totale tijd op mijn fiets heb gezeten, neem ik er graag bij.


Hierbij nog enkele foto's die ik op mijn fietstochten maakte. Ik stippel mijn vrijetijdsfietstochten altijd uit met www.fietsnet.be en www.brouter.de. Is er tijdens de fietstocht een onverwachte hindernis? Geen probleem, met mijn GPS vind ik een alternatief. En als het echt niet lukt, vraag ik mijn GPS om me naar huis te brengen. Dat lukt altijd.






















(15 maart 2018) Ik lees dat de nieuwe 'dynamische lijst' van verkeersonveilige punten geen extra rekening houdt met ongevallen waarbij zwakke weggebruikers zijn betrokken.


Een gemiste kans. Want verschillende ongevallen met zachte weggebruikers kunnen eenvoudig voorkomen worden, met minimale ingrepen en dus erg goedkoop. Op mijn dagelijkse fietstocht naar het werk passeer ik kruispunten waar de verkeerslichten niet goed zijn afgesteld. Het kan geen stukken van mensen kosten om dat te verbeteren.


Hier het voorbeeld van de kruising van de Woluwelaan met de Budasteenweg in Machelen. Fietsers hebben groen licht, maar voor voetgangers blijft het verkeerslicht op rood staan. Voertuigen die recht afdraaien, zien het rode verkeerslicht voor de voetgangers en zijn heel boos als je als fietser oversteekt. Dit is echt vragen om problemen. Ik ben al verschillende keren bijna van mijn sokken gereden.


Ik vraag me trouwens af of ik als fietser wel het tweede deel van de Woluwelaan mag oversteken. Voor voetgangers staat het licht op rood, en er is geen verkeerslicht voor fietsers. Een heel onduidelijke toestand.


Als de verkeerslichten beter worden afgesteld, kan je er voor zorgen dat de zachte weggebruikers veilig kunnen oversteken. Vermijd situaties waarbij zachte weggebruikers van het zebrapad worden gemaaid door automobilisten die rechts afslaan. Dat kost veel minder dan het compleet herinrichten van een kruispunt. En het redt evenzeer mensenlevens.


Ondertussen staat er voor dit jaar al bijna 3000 km op de fietsteller. We zijn goed bezig ;-)




(29 januari 2018) De eerste 1000 km zijn binnen! Regen, somber weer, wind en duisternis maakten het niet altijd even makkelijk. Met iets meer dan 10% regenweer was het echt wel een lastige maand.


Maar er is ook goed nieuws. Elke dag winnen we nu al meer dan drie minuten daglicht. En dat zie je. Als fietser word je voortdurend geconfronteerd met de natuurelementen. Je leeft op het ritme van de seizoenen. En dus kan je in deze wintermaanden hunkeren, verlangen naar het licht.


Anderen maken er zich makkelijk van af en nemen in de kerstvakantie het vliegtuig naar de zon. Ik heb de voorbije weken in eigen land mijn conditie op peil gehouden. Goed voor de portemonnee en voor het milieu. Langzaam zie ik nu de natuur ontwaken. Vroeg of laat wordt het lente. De plannen voor nieuwe fietsavonturen (hopelijk richting Nederland, Frankrijk, Duitsland) zijn al gemaakt.


De voorbije maanden heb ik er voor gezorgd dat ik 's nachts altijd heel goed verlicht was en dus gezien werd. Mijn vrienden van XIU maakten er een mooi filmpje over.


Ik begrijp niet dat fietsers zich 's nachts zonder verlichting durven verplaatsen. Je speelt met je leven. En dat fluohesje zou verplicht moeten worden.




(1 januari 2018) De naweeën van de griep zitten nog in mijn lijf... maar ik moet fietsen. Begonnen met zon en geëindigd in de regen. Gelukkig nieuwjaar!





Terug naar vorig menu

Statistieken:
Online: 30
Vandaag: 621
Laatste week: 9.614
Pagina's: 38.640.822
sinds 15 aug 2010